شیشه عطر

بطری عطر، ظرفی ساخته شده برای نگهداری بو. نمونه اولیه مصری است و مربوط به حدود 1000 سال قبل از میلاد است.مصری‌ها از عطرها به‌ویژه در آیین‌های مذهبی بسیار زیاد استفاده می‌کردند.در نتیجه، زمانی که شیشه را اختراع کردند، تا حد زیادی برای ظروف عطر استفاده می شد.گرایش عطر به یونان گسترش یافت، جایی که ظروف، اغلب سفالی یا شیشه ای، به شکل ها و اشکال مختلفی مانند پاهای شن زده، پرندگان، حیوانات و سر انسان ساخته می شدند.رومی‌ها که فکر می‌کردند عطر یک ماده تقویت‌کننده جنسی است، پس از اختراع آن در اواخر قرن اول قبل از میلاد توسط شیشه‌سازان سوری، نه تنها از بطری‌های شیشه‌ای قالب‌گیری شده، بلکه از شیشه دمیده نیز استفاده می‌کردند.گرایش به عطر تا حدودی با ظهور مسیحیت، همزمان با زوال ساخت شیشه، کاهش یافت.

در قرن دوازدهم، فیلیپ آگوست فرانسه قانونی را تصویب کرد که اولین انجمن صنفی عطرسازان را تشکیل می‌داد، و در قرن سیزدهم شیشه‌سازی ونیزی به خوبی جا افتاده بود.در قرن‌های 16، 17، و به‌ویژه در قرن هجدهم، بطری‌های عطر شکل‌های متنوع و پیچیده‌ای به خود می‌گرفت: آنها در گلد، نقره، مس، شیشه، چینی، مینا یا هر ترکیبی از این مواد ساخته می‌شدند.قرن هجدهم، بطری‌های عطر شبیه گربه‌ها، پرندگان، دلقک‌ها و موارد مشابه بودند.و موضوع متنوع بطری‌های مینای رنگ شده شامل صحنه‌های شبانی، میوه‌های chinoiseries و گل‌ها بود.

در قرن نوزدهم، طرح‌های کلاسیک، مانند طرح‌هایی که توسط سازنده ظروف سفالی انگلیسی، Josiah Wedgwood ایجاد شد، رواج یافت.اما صنایع دستی مرتبط با بطری های عطر خراب شده بود.با این حال، در دهه 1920، رنه لالیک، جواهرساز برجسته فرانسوی، با تولید نمونه‌های شیشه‌ای قالب‌گیری‌شده، که با سطوح یخی و نقش‌های برجسته برجسته مشخص می‌شود، علاقه به بطری‌ها را احیا کرد.